ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Π.Ο.Ε. - Ο.Τ.Α.
Το συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων αρχίζει να κάνει την εμφάνισή
του τη δεύτερη 50ετία του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα μεταξύ 1870-1880 οπότε ιδρύονται και οι πρώτοι σύλλογοι των δημοσίων υπαλλήλων που σταδιακά μέχρι το 1920 αναπτύσσουν έντονη συνδικαλιστική δράση.
Οι Δημοτικοί υπάλληλοι φαίνεται να παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, λόγω και της αυξημένης αριθμητικής παρουσίας των, όπως φαίνεται και από την απογραφή του 1870, κατά την οποία οι Δημοτικοί υπάλληλοι ανέρχονται στις 4.109, όταν όλοι οι άλλοι Δημόσιοι υπάλληλοι αριθμούσαν 5.343 υπαλλήλους, οι δάσκαλοι 2.073 και οι εργάτες που δούλευαν σε βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις ανέρχονταν στις 28.400, εκ των οποίων οι 5.735 ήταν γυναίκες.
Οργανωμένο βέβαια συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των Δήμων και Κοινοτήτων αρχίζει να εμφανίζεται το 1950, οπότε ιδρύθηκε και η Ομοσπονδία Δημοτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (Ο.Δ.Υ.Ε.).
Μέχρι τότε λειτουργούσαν επί μέρους σύλλογοι σε μεγάλους Δήμους της χώρας, χωρίς να έχουμε σημαντικά στοιχεία γύρω από τη δράση τους.
Το Σωματείο Υπαλλήλων Δήμου Αθηναίων που ιδρύθηκε το 1931 φαίνεται να συμμετέχει αυτή την περίοδο στη Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων της Ελλάδος (Σ.Δ.Υ.Ε.) που ιδρύθηκε στις 2 Μαΐου 1926 με έδρα την Αθήνα.
Αυτή τη περίοδο σωματείο ιδρύεται στο Δήμο Πειραιά (1931), στο Δήμο Ηρακλείου Κρήτης (1933).
Το 1935 όμως με την 20η Συντακτική πράξη τις 6-5-1935 διαλύονται όλες οι συνδικαλιστικές δημοσιοϋπαλληλικές οργανώσεις πράγμα που η δικτατορία του Μεταξά επεκτείνει σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας.
Το 1945 όμως με το άρθρο 1 της συμφωνίας της Βάρκιζας αποκαθίστανται οι συνδικαλιστικές ελευθερίες οπότε προχωράει και η συγκρότηση της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Τότε αρχίζει η επανεργοποίηση των διαλυθέντων σωματείων των Δήμων, καθώς καιη ίδρυση νέων όπως αυτό της Καλλιθέας (1946), του Νόμου Μεσσηνίας (1950), της Λέσβου (1950), της Ρόδου (1950), της Καβάλας (1946), της Δράμας (1946), αλλά και άλλων σωματείων στους Νομούς Αττικής, Θεσσαλονίκης και επαρχίας που στη συνέχεια προχώρησαν στην ίδρυση της Ο.Δ.Υ.Ε. (Ομοσπονδία Δημοτικών Υπαλλήλων Ελλάδος) που ως μέλη της είχε μόνο μόνιμους υπαλλήλους των Δήμων. Την ίδια περίοδο (1950) οι Κοινοτικοί Γραμματείς μετά τη δημιουργία επί μέρους συλλόγων (Ιωάννινα 1933, Θεσπρωτία 1950, Ευρυτανία 1950) ιδρύουν την Πανελλήνια Ομοσπονδία Κοινοτικών Υπαλλήλων (Π.Ο.Κ.Υ.). Το 1957, οπότε υπήρξε ανάγκη πρόσληψης προσωπικού με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου δημιουργείται η αντίστοιχη ομοσπονδία υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου Ν.Π.Δ.Δ. και Ο.Τ.Α. που μετέπειτα μετονομάστηκε σε Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Ο.Τ.Α. (Π.Ο.Π. - Ο.Τ.Α.).
Μ' αυτή την τριπλή συνδικαλιστική έκφραση λειτουργεί στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το συνδικαλιστικό κίνημα μέχρι και μετά την μεταπολίτευση που μέχρι τότε φαίνεται να κάνει έντονη την παρουσία του μέσα από την Ο.Δ.Υ.Ε. με κύριο αίτημα την μονιμοποίηση των εργαζομένων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου κατά την περίοδο του 1966 αίτημα που πετυχαίνει.
Με την μεταπολίτευση οι πτυχιούχοι των Ανωτάτων Σχολών που υπηρετούν στους Δήμους δημιουργούν και νέα συνδικαλιστική οργάνωση τον Σύνδεσμο Επιστημονικού Προσωπικού Δήμων Ελλάδος (Σ.Ε.Π.Δ.Ε.) που αργότερα μετατρέπεται σε Ομοσπονδία Επιστημονικού Προσωπικού Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Ε.Π.Τ.Α.), αφού έχουν δημιουργηθεί επί μέρους τοπικοί σύλλογοι πτυχιούχων Ανωτάτων Σχολών.
Λίγο αργότερα και συγκεκριμένα το 1980 αριθμός Κοινοτικών Υπαλλήλων διασπάται από τη υπάρχουσα Πανελλήνια Ομοσπονδία των Κοινοτικών Υπαλλήλων, την Π.Ο.Κ.Υ. και δημιουργούν την Ο.Κ.Υ.Ε. με κύριο χαρακτηριστικό τις διαβαθμισμένες κοινότητες της χώρας. Παρά την υπάρχουσα διάσπαση στο χώρο των Δημοτικών υπαλλήλων οι δύο οργανώσεις Ο.Δ.Υ.Ε. και Ο.Ε.Π.Τ.Α. αναγκάζονται μπροστά στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στους Δήμους να βρουν σημεία επικοινωνίας και να αναπτύξουν σιγά - σιγά ένα πλαίσιο συνεργασίας αναδεικνύοντας και προβάλλοντας ιδιαίτερα το αίτημα για εξομοίωση των Δημοτικών υπαλλήλων με τους άλλους Δημόσιους υπαλλήλους.