ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΟΥΚΗ

ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ

ΣΤΟ 31ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΤΗΣ Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2002

Κύριε Πρόεδρε του Συνεδρίου, αγαπητές φίλες και φίλοι, συνάδελφοι, εργαζόμενοι. Θέλω κατ' αρχήν να μεταφέρω τον αγωνιστικό χαιρετισμό του Προέδρου μας του Δημήτρη Τσοβόλα και να ευχηθώ το Συνέδριό σας να έχει καλά αποτελέσματα, ούτως ώστε να συμβάλλουν και σ' εσάς τους ίδιους και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά γενικότερα και στην κοινωνία μας η οποία βρίσκεται σε μια κρίση.

Είναι άξιον, αγαπητές φίλες και φίλοι, να σταθούμε και νομίζω, ότι το Συνέδριό σας θα σταθεί στην κρίση αυτή που περνάει σήμερα η κοινωνία μας γιατί ερμηνεύοντας αυτή την κρίση, θα μπορέσουμε και να σταθούμε υπεύθυνα και να πάρουμε αποφάσεις και θετικά αποτελέσματα τέτοια, που να βοηθήσουν να βγούμε απ' αυτήν.

Πιστεύω, ότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει μεμονωμένα εάν δεν εξηγήσει αυτά τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα που σήμερα επιβάλλεται να συζητάμε. Και θα μου επιτρέψετε να σταθώ με δυο λόγια σ' αυτή την κρίση της κοινωνίας, η οποία σήμερα μαστίζει περισσότερο τους εργαζόμενους και η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με την ελληνική κοινωνία, αλλά και με την παγκόσμια κοινωνία.

Βλέπουμε ότι η επιβαλλόμενη πολιτική που θέλουν κάποιοι να επιβάλλουν παγκόσμια, αλλά και στην Ελλάδα με εφαρμοστές εδώ αυτής της ίδιας της πολιτικής, τα δύο κατ' εμάς νεοφιλελεύθερα κόμματα, της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη Νέα Δημοκρατία, η οποία στηρίζει αυτή την πολιτική.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι επιβάλλεται κατά τα άλλα μία πολιτική, αυτή η πολιτική το νεοφιλελευθερισμού, όπως κατά τα άλλα λέγεται και η οποία πολιτική πολλά δεινά και ειδικά για τους εργαζόμενους επιφέρει.

Βλέπουμε σε όλο τον κόσμο πολέμους, αναταραχές, κρίσεις και είναι φαινόμενα αυτής ακριβώς της επιβαλλόμενης πολιτικής. Βλέπουμε μία πολιτική που τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι η ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, η οργάνωση των εταιρειών σε πολυεθνικές, σε μπλοκ Τραπεζών και μια σειρά από άλλα μεγέθη που στην ουσία είναι και πολύ ασταθές οικονομικές επιχειρήσεις.

Βλέπουμε με πόση ευκολία καταρρέουν τέτοιες μεγάλες επιχειρήσεις από την μία μέρα στην άλλη. Βλέπουμε τις στρατιές ανέργων που δημιουργούνται από την κατάρρευση, αλλά και από την συγχώνευση τέτοιων εταιρειών.

Αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα, επιβάλλεται παγκόσμια και στην Ελλάδα και θα πρέπει εδώ το Συνέδριό σας να σταθεί και να ερμηνεύσει αν αυτή η πολιτική μπορεί να έχει αποτελέσματα για σας τους εργαζόμενους.

Ερμηνεύοντας, λοιπόν και την κρίση της ελληνικής κοινωνίας θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η ίδια ακριβώς πολιτική εφαρμόζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τουλάχιστον πάνω από 10 στην Ελλάδα. Δεν έχω ακούσει πολλά χρόνια τώρα να μιλάμε για αυξήσεις των εργαζομένων, παρά για συνεχή λιτότητα, για κάθε χρόνο για καινούργιες θυσίες των εργαζομένων, για καινούργιους περιορισμούς προκειμένου στο μέλλον να δουν οι εργαζόμενοι καλύτερη μέρα.

Απορώ ειλικρινά μετά από πόσα χρόνια θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς να πει τουλάχιστον, ότι θα ελπίζει σε καλύτερες των εργαζομένων. Εμείς πιστεύουμε, ότι μέσα απ' αυτή την πολιτική ποτέ.

Έτσι έχουμε μια σειρά από προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα και ειδικά στους εργαζόμενους, έχουμε προβλήματα εργασιακών σχέσεων, το περιβόητο 8ωρο στην πράξη έχει καταργηθεί, όλοι δουλεύουμε 45 και 50 ώρες ανεπίσημα. Και εκτός των άλλων αυτές τις μέρες φαίνεται ως μεγάλη επιτυχία η συζήτηση που γίνεται της ΓΣΕΕ με το ΣΕΒ για μείωση του ωραρίου εργασίας σε 39 ώρες.

Αλήθεια είναι ένα θέμα θετικό αυτό. Αλλά ποιος, αγαπητοί φίλοι εργαζόμενοι, μπορεί να πιστέψει σήμερα ότι πράγματι αυτό μπορεί να υλοποιηθεί στην πράξη και όχι μόνο στα χαρτιά, αφού σήμερα ακόμη και οι δημόσιες υπηρεσίες, βλέπετε τις Τράπεζες δουλεύουν κρυφά τα απογεύματα μέχρι το βράδυ. Ποιος μπορεί, λοιπόν, να θεωρεί πιστευτό κάτι τέτοιο;

Εχουμε τις κοινωνίες των εργαζομένων, των μερικώς απασχολούμενων, των ανασφάλιστων, των συμβασιούχων, που ειδικά εσείς το γνωρίζετε πάρα πολύ καλά. Και με λίγα λόγια τον χωρισμό και την διαίρεση των εργαζομένων σε διάφορες κατηγορίες, ούτως ώστε να υπάρξει μία εσωτερική αντιπαλότητα μεταξύ των εργαζομένων και κατά τα άλλα να λένε κάποιοι, ότι η άλλη κατηγορία φταίει, που εμείς είμαστε έτσι κλπ.

Πιστεύουμε, ότι για όλα αυτά ευθύνη έχει και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα. Και θα μου επιτρέψτε να πω δυο σκέψεις γι' αυτό το περιβόητο ζήτημα, γιατί δεν μπορεί να είμαστε άμοιροι των ευθυνών εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Εχει, λοιπόν, ευθύνη το συνδικαλιστικό κίνημα κατά τη γνώμη μας, γιατί δεν αφουγκράστηκε τις εξελίξεις και δεν συνέχισε να είναι διεκδικητικό προς όφελος των εργαζομένων και κατήντησε να είναι απλώς αμυντικό και να αγωνίζεται μόνο για την περιφρούρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων.

Εμείς έχουμε μία διαφορετική αντίληψη. Πιστεύουμε, ότι το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει να είναι διεκδικητικό, γιατί σ' αυτή τη φάση που το όφελος από την παραγωγικότητα στις επιχειρήσεις είναι ακόμη μεγαλύτερο, ποσοστό και κομμάτι απ' αυτό το μερίδιο έχουν να πάρουν οι εργαζόμενοι. Και εμείς αντί να το διεκδικούμε, το χαρίζουμε μονομερώς στο κεφάλαιο και αγωνιζόμαστε μόνο για να μην χάσουμε αυτά τα οποία από χρόνια έχουμε κερδίσει.

Αρα, θα πρέπει να αλλάξει γραμμή πλεύσης το συνδικαλιστικό κίνημα, να γίνει αγωνιστικό, να γίνει ακομμάτιστο και εδώ θα πρέπει να πούμε δυο κουβέντες, που τελευταία με ευθύνη των μεγάλων Συνομοσπονδιών, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, βλέπουμε να εξυπηρετούν τελευταία τα σχέδια των Κυβερνήσεων και όχι των εργαζομένων, θα πρέπει να γίνει ακομμάτιστο και να περιφρουρεί αποκλειστικά τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Τότε δεν έχει κανένα λόγο να ακούγονται από του βήματος για κινήσεις διασπαστικές στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν νομίζω κανένα κόμμα, αλλά και καμία παράταξη να μπορεί να βλέπει κάτι τέτοιο. Εκείνο όμως που φαίνεται και πρέπει να το έχουμε κατά νου είναι μέσα από το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα να δημιουργηθούν εκείνες οι συσπειρώσεις, εκείνα τα μέτωπα που θα αλλάξουν αυτή την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος και θα πιέσουν αν θέλετε τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος προς τη σωστή κατεύθυνση.

Αυτό να το φοβόσαστε, ναι, θα πρέπει θα δημιουργούν μέτωπα αυτών των δυνάμεων που στα αλήθεια πιστεύουν, ότι ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι αυτός ο σημερινός. Διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος ούτε μπήκε ποτέ στα λόγια, ούτε πρόκειται να υπάρξει.

Τελειώνοντας θέλω να πω, ότι εμείς πιστεύουμε, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως το πρώτο και συστατικό κύτταρο της ανάπτυξης των κοινωνιών θα πρέπει να απασχολήσει και εσάς, αλλά και όλο τον κόσμο, ότι δεν θα πρέπει να παραδοθεί κατά τη γνώμη μας και αυτή σαν πρώτο κύτταρο, όπως είπα, στα νεοφιλελεύθερα σχέδια της πολιτικής που θέλουν να μας επιβάλλουν, γιατί τότε με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία θα περάσουν τα σχέδιά τους και θα είναι αιχμάλωτοι για πολλά ακόμη χρόνια οι εργαζόμενοι.

Πιστεύουμε ότι υπάρχει και άλλη πρόταση. Υπάρχει πρόταση εναλλακτική για μια πραγματική ανάπτυξη, η οποία όμως ανάπτυξη να βασίζεται στα πραγματικά στοιχεία και προπάντων στον άνθρωπο, στις ανθρώπινες αξίες και όχι στο μεγάλο μέγεθος, στο οικονομικό μέγεθος και στον αθέμιτο ανταγωνισμό και κέρδος.

Μ' αυτές τις σκέψεις, εύχομαι ξανά το Συνέδριο σας να έχει τέτοια αποτελέσματα, που να βοηθήσουν και εσάς και όλους μας. Ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία.