OΜΙΛΙΑ

ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

ΣΤΟ 31ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΤΗΣ Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.

ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2002

Πού είναι ο Σάββας; Γιατί εδώ όταν ακούς τα κόμματα, βλέπεις μια σημαία, ένα χρώμα, διαφορετικό βέβαια για κάθε κόμμα, ο καθένας πρέπει όμως να έχει ένα σταθερό σημείο για να μπορεί να μιλήσει. Εγώ έχω τον νου μου και την καρδιά μου στο γκρίζο, στο Σάββα, γι' αυτό λεω πού είναι ο Σάββας.

Αγαπητέ Πρόεδρε, φίλοι του Προεδρείου, το Συνέδριό σας γίνεται σε μια εποχή που είναι κρίσιμη, όλες εξάλλου οι εποχές είναι κρίσιμες γιατί πάντοτε θα υπάρχουν προβλήματα για τους εργαζόμενους. Ποτέ ο κύκλος των διεκδικήσεων δεν κλείνει, δεν έχει μια τελική και οριστική πόρτα και θα έλεγα ότι εκείνο που πρέπει να κρίνουμε φορά, είναι από Συνέδριο σε Συνέδριο, εάν συζητάμε πάνω στην εξέλιξη των πραγμάτων και οδηγούμε τις διεκδικήσεις μας σε ένα υψηλότερο επίπεδο με στόχο πάντοτε την διεύρυνση και την προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Είναι επίσης προφανές, ότι η όποια συζήτηση που γίνεται για τα οργανωτικά του συνδικαλιστικού κινήματος, συνδέεται εκ των πραγμάτων με την στρατηγική του, συνδέεται με την ανάγκη και εκεί είναι ο πολιτικός στόχος για ενίσχυση του ρόλου του συνδικαλιστικού κινήματος στην παρέμβασή του.

Απ' αυτή την άποψη είναι άμεσα συνδεδεμένη η όποια συζήτηση για τα οργανωτικά και με την ενίσχυση της εσωτερικής λειτουργίας και δημοκρατίας και συμμετοχής των εργαζομένων στα συνδικάτα, αλλά και με την ενίσχυση των παρεμβάσεων των συνδικάτων στην κοινωνία, για να πετύχουν λύσεις στα προβλήματα των εργαζομένων.

Θέλω όμως να κάνω πάρα πολύ καθαρό, με έναν επιθετικό τρόπο, ορισμένα πράγματα τα οποία συχνά ακούγονται. Μας απασχολεί πολλές φορές η σχέση των κομμάτων και των συνδικάτων. Στις τρεις τελευταίες δεκαετίες, αυτά τα ζητήματα είχαν διαφορετική μορφή, ανάλογα με τις γενικότερες πολιτικές συγκυρίες.

Εγώ οφείλω σήμερα έτσι πάρα πολύ προκλητικά να πω, ότι μέσα στα συνδικάτα έχουν αναδειχθεί δυνάμεις, έχουν αναδειχθεί πολιτικές, που είναι μπροστά από την κουλτούρα των κομμάτων. Υπάρχουν παρεμβάσεις στα καθολικά ζητήματα των εργαζομένων, που είναι μπροστά από τις προβλέψεις των κομμάτων.

Δεν είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίζουμε άκριτα, γιατί το τελευταίο χρονικό διάστημα, μετά την νίκη των συνδικάτων στο ασφαλιστικό, έχει ενισχυθεί η κριτική, επί εκείνων των ηγεσιών που δώσανε την μάχη και την κερδίσανε με αντανακλαστικά και κοντά στις προσδοκίες των εργαζομένων και την ώρα που ανοίγει πάλι το ασφαλιστικό, θα έλεγα ότι τα κόμματα πρέπει να είναι πιο προσεκτικά, για να μην αποδυναμωθούν τα συνδικάτα, σε μια νέα μάχη που πρέπει να έχει και πιο επιθετικά χαρακτηριστικά.

Τότε είχαμε σύνθημα "ούτε βήμα πίσω". Τώρα είναι προφανές, ότι πρέπει να δώσουμε την νέα μάχη για το ασφαλιστικό με το σύνθημα "ένα βήμα μπροστά". Ένα βήμα μπροστά για να βελτιώσουμε το ύψος των συντάξεων, για να μειώσουμε και να ενοποιήσουμε τα χρόνια πιο θετικά για τους εργαζόμενους, με την ανατροπή των νόμων της Νέας Δημοκρατίας, να αντιμετωπίσουμε τα χρηματοδοτικά προβλήματα της ασφάλισης, με έναν τρόπο που θα δημιουργούν προϋποθέσεις για νέα δικαιώματα υπέρ των εργαζομένων, για βελτίωση των υπηρεσιών και ποιοτικά και ποσοτικά, που παρέχει το σύστημα ασφάλισης σε όλα τα επίπεδα προς τους εργαζόμενους.

Έτσι λοιπόν εάν μιλάμε σήμερα για ασυμβίβαστη παρέμβαση, εάν τα κόμματα θέλουν να διεκδικήσουν προς την κατεύθυνση αυτή το δικό τους ρόλο, δεν είναι το θέμα να λένε ότι δεν είναι υπέρ της αύξησης των ορίων ηλικίας, των εισφορών και όλα αυτά τα ζητήματα.

Πρέπει να καταθέσουν προτάσεις, που θα δείχνουν καθαρά, τι προτείνουν για το ύψος των συντάξεων, σε μια κατεύθυνση βελτίωσης. Πρέπει να καταθέσουν προτάσεις, για το πόσα χρόνια θα μειώσουν το 65ο έτος της ηλικίας, που αφορά τους νέους εργαζόμενους, σε μια θετική αντιμετώπιση, υπέρ των εργαζομένων , των αλλαγών στην ασφάλιση.

Εμείς δεν διεκδικήσαμε τον Απρίλη και τον Μάη να μείνουμε στα ίδια. Να μείνουμε στους ακραίους νεοφιλελεύθερους, αντιασφαλιστικούς νόμους της περιόδου '90 - '92. Διεκδικήσαμε την προάσπιση τότε συγκεκριμένων δικαιωμάτων και αυτό είναι το υπόβαθρο για να περάσουμε στην νέα συζήτηση με νέους σαφώς αγώνες, με την ίδια μαζικότητα και με την ίδια καθολικότητα στη συμμετοχή, για να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας, να ανατρέψουμε περιορισμούς, για να είναι η κοινωνική ασφάλιση, η μεγαλύτερη εγγύηση για τον εργαζόμενο, να είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για τα δικαιώματά του στο κοινωνικό κράτος και στη κοινωνική πολιτική.

Σ' αυτή τη βάση θα μετρηθούν όλοι. Ο πήχης δεν μπαίνει πάντοτε αμυντικά. Μπαίνει αμυντικά από τα συνδικάτα, όταν αιφνιδίως και με πολιτικές σοκ, δέχονται επίθεση. Αλλά τα συνδικάτα στο συγκεκριμένο θέμα, έχουν κεφάλαιο, έχουν δυνάμεις, να πάνε ένα βήμα μπροστά τα ζητήματα αυτά και να μην πλανάται κανείς και αυτό αφορά και τα κόμματα και πρωτίστως τη κυβέρνηση, ότι είτε τώρα, είτε στο μέλλον, υπάρχει περίπτωση να δοθεί λύση στο ασφαλιστικό, με απόντες τους εργαζόμενους.

Η λύση θα είναι με παρόντες τους εργαζόμενους, με ισχυρή διαπραγματευτική δύναμη, με ισχυρή αγωνιστική παρέμβαση των συνδικάτων. Άρα το θέμα του ασφαλιστικού που είναι θέμα ζωής, δεν προσφέρεται για στρογγυλοποιημένες πλειοδοσίες. Είναι πάρα πολύ καθαρό, είναι θέμα που πρέπει να το κρατήσουμε κυρίαρχα ως υπόθεση διαχείρισης στους εργαζόμενους και στα συνδικάτα και στη βάση αυτή, όλα τα κόμματα να συστοιχηθούν, είτε με δικές τους αποφάσεις, είτε εκ των πραγμάτων, είτε σήμερα, είτε αύριο, θα αναγκαστούν να έχουν καθαρές, δίκαιες υπέρ των εργαζομένων λύσεις.

Εδώ δεν πρόκειται να υπάρξουν εκπτώσεις, δεν μας αφορούν, τα όποια σενάρια είτε μεταξύ των κομμάτων που προσδοκούν να εναλλάσσονται στη κυβέρνηση, είτε κάτω από άλλες λογικές, που προσπαθούν να περάσουν και να επενδύσουν. Αυτό το οποίο δημιούργησε το συνδικαλιστικό κίνημα, σε κομματικές δομές, είναι υποχρέωσή μας με αυτόνομο τρόπο, με αποφασιστικό τρόπο να το κρατήσουμε ως κεφάλαιο για τα συνδικάτα για να εγγυηθούμε τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Και βέβαια το επόμενο χρονικό διάστημα μαζί με το ασφαλιστικό, θα δώσουμε και την μεγάλη μάχη στο δημόσιο, για τα θέματα της εισοδηματικής πολιτικής, και της αναδιάρθρωσης του μισθολογίου.

Ενός μισθολογίου, που θα πρέπει να επιστρέφει στη διεκδίκηση και το στόχο το δικό μας, αυτό που συμβάλανε οι εργαζόμενοι στη παραγωγικότητα, θα πρέπει να επιστρέφει απώλειες, θα πρέπει να εμπεριέχει βήμα σύγκλισης των μέσων αποδοχών, σε σχέση με τις αποδοχές των αντίστοιχων εργαζομένων στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και παράλληλα θα πρέπει να είναι ένα δίκαιο μισθολόγιο, με βιωσιμότητα, όπου θα έχει ορθά τοποθετήσει την πυραμίδα, δεν θα εξυπηρετεί σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων στο δημόσιο, μέσα από επιδοματικές πολιτικές που γίνονται κάτω από το τραπέζι, μικρές ομάδες.

Ο χώρος της εκπαίδευσης, ο χώρος της υγείας, ο χώρος της αυτοδιοίκησης, χώροι με ιδιαίτερη βαρύτητα, σε ένα αξιακό σύστημα για την κοινωνία, που παλεύουν τα συνδικάτα θα πρέπει να είναι το κριτήριο, με βάση το οποίο πρέπει να διαμορφωθεί το νέο μισθολόγιο, η νέα πολιτική αμοιβών, στο δημόσιο.

Εκεί πρέπει να είμαστε καθαροί. Και πρέπει και σε εσωτερικό συνδικαλιστικό επίπεδο, να δώσουμε τη μάχη για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο, χωρίς να στρογγυλοποιούμε ούτε στο γενικότερο πολιτικοκομματικό επίπεδο, ούτε στο συνδικαλιστικό επίπεδο, απόψεις σε βάρος ενός σύγχρονου συστήματος αμοιβών που πρέπει να υπάρξει μέσα από τις ενιαίες αρχές του μισθολογίου, σε βάρος της πλειοψηφίας, υπέρ μικρών ομάδων που κατέχουν πιθανά στρατηγική θέση στην χρηματιστηριακή και τραπεζική λογική της κοινωνίας.

Αυτή την μάχη πρέπει να την δώσουμε συντεταγμένα. Και πρέπει να την δώσουμε ενωτικά σε όλο το δημόσιο τομέα, γιατί δεν συζητείται κάθε φορά μισθολόγιο, συζητείται μια φορά την πενταετία, ή την δεκαετία. Η πρόκληση αυτή για το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα, θα κρίνει πάρα πολλά για την προοπτική των εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, αλλά και για την προοπτική της ίδιας της δημόσιας διοίκησης σε σχέση με τον πολίτη, που είναι το τρίτο μεγάλο ζήτημα, της επόμενης περιόδου. Ότι πρέπει να έρθουμε σε αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, που θα ρυθμίζουν σε ένα προοδευτικό πλαίσιο τις εργασιακές σχέσεις, που θα θέτουν τέρμα να θεωρείται το ανθρώπινο δυναμικό της διοίκησης η ίδια η δημόσια διοίκηση, λάφυρο όπου εκφράζονται διάφορες ρεβανσιστικές πολιτικές, όχι μόνο στην αλλαγή κυβερνήσεων, αλλά και στις αλλαγές υπουργών.

Θέλουμε και σ' αυτούς τους στόχους είναι ευκαιρία τώρα, να παίξουμε εμείς πρωτοποριακό ρόλο και να πετύχουμε και εκεί θα κριθούν και τα κόμματα, ευρύτερη αποδοχή, σε αδιάβλητο αξιοκρατικό και αντικειμενικό σύστημα εξέλιξης των εργαζομένων.

Στα ζητήματα διεύρυνσης των θεσμών, για κατοχύρωση της κοινωνικής συμμετοχής αλλά και της συμμετοχής των εργαζομένων στις διαδικασίες ελέγχου και ιδιαίτερα σε εκείνα τα επίπεδα, που λαμβάνονται αποφάσεις, στον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης, με έναν τρόπο που θα επικεντρώνει στις συνθήκες εργασίας του εργαζόμενου στην δημόσια διοίκηση.

Μ' αυτά, με την εκπαίδευση και την επιμόρφωση, με τη δυνατότητα των εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση, να έχουν φυσική και μη εξαρτώμενη από την πολιτική εξουσία ηγεσία, μπορούμε να μιλήσουμε για άλλο μοντέλο καριέρας, για άλλο προφίλ, με άλλη αυτοπεποίθηση, με άλλη ψυχή προσφοράς του εργαζόμενου στη δημόσια διοίκηση για να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα ποιότητας στον έλληνα πολίτη.

Το παλιό παιχνίδι, οι παλιές πολιτικές ιδέες, που δίνουν τις μάχες στην διοίκηση, με όρους παρελθόντος, με όρους ρεβάνς, πρέπει τώρα στη διαδικασία που ανοίγει για την αναθεώρηση του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα και άλλων ζητημάτων, στην διοίκηση, με πρωτοποριακή παρέμβαση της ΑΔΕΔΥ, να τεθεί οριστικά στο παρελθόν.

Είναι η ώρα που πρέπει να μιλήσουμε με όρους παρόντος και κύρια μέλλοντος, για τα δικαιώματα του εργαζόμενου στη διοίκηση, για τα δικαιώματα του πολίτη στη διοίκηση. Εάν θέλουμε η διοίκηση να παίξει στην βάση προοδευτικών αρχών, τον κοινωνικό της ρόλο να έχει τη συμβολή της στην ανάπτυξη και στην παραπέρα εξέλιξη της οικονομίας και της κοινωνίας.

Σε ένα λοιπόν τέτοιο γενικό πλαίσιο, είναι προφανές, ότι τα ζητήματα τα οποία αφορούν τα οργανωτικά του συνδικαλιστικού κινήματος σε μια κατεύθυνση, να καταστήσουμε πιο άμεση την συμμετοχή των εργαζομένων χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια, χωρίς ενίσχυση των έμμεσων μορφών αντιπροσώπευσης, είναι μείζονα ζητήματα γιατί δυναμώνουν το νέο ρόλο, το σύγχρονο ρόλο, με σαφή όμως προοδευτική προδιαγραφή του συνδικαλιστικού κινήματος στις εξελίξεις.

Κερδίσαμε τον τελευταίο χρόνο κάτι και πρέπει με όλο το βηματισμό σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα προβλήματα που μας απασχολούν να το διατηρήσουμε. Κερδίσαμε την ώρα που πιστεύανε κάποιοι, ότι οι κοινωνικές και οι πολιτικές εξελίξεις, διαμορφώνονται στα υπόγεια, πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων και οι κοινωνικές δυνάμεις έχουν μπει οριστικά στο περιθώριο, το συνδικαλιστικό κίνημα απέδειξε ότι η κοινωνία και οι εργαζόμενοι, με σωστές επιλογές, κρίνουν, επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις.

Γιατί εμείς μιλάμε και με το νου και με την καρδιά στη σημαία, επειδή είμαστε και μπροστά και πίσω το ίδιο. Μ' αυτό το μήνυμα θεωρώ ότι το Συνέδριό σας θα παει καλά, θα παει δυνατά. Για το συνδικαλισμό στην Αυτοδιοίκηση, για το γενικότερο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα. Ευχαριστώ.