ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
ΣΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
ΤΟΥ 35 ου ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
Αγαπητέ Πρόεδρε και Γενικέ Γραμματέα της Ομοσπονδίας, κ. Περιφερειάρχα, κ.κ. Βουλευτές, αγαπητέ Πρόεδρε της ΚΕΔΚΕ, Δήμαρχοι, αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, θα είμαι σύντομος.
Πρώτα-πρώτα μου είπε ένας φίλος εδώ από την πρώτη γραμμή ότι υπάρχουν και κάποιες τοπικές διαδικασίες στη Ρόδο για ανάδειξη Νομάρχη. Εγώ δεν έχω πάρει στο Κόμμα μου καμία συμμετοχή για να δείξω κανένα Νομάρχη. Άρα να με προσκαλέσετε, έρχομαι. Δεν γνωρίζω ποιο Κόμμα εκπροσωπείτε, αλλά μπορώ να πω τη γνώμη μου. Αυτό τώρα μου αρέσει γιατί στο τέλος θα κάνω μια πρόταση. Ίσως βρεθούμε στο ίδιο Κόμμα.
Συναντιόμαστε πράγματι σε μια δύσκολη στιγμή με πολλά ανοιχτά ζητήματα για τους εργαζόμενους. Επιτρέψτε μου πάρα πολύ σύντομα τέσσερις παρατηρήσεις. Προφανώς και υπάρχει θέμα και στη Δημόσια Διοίκηση και στη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα το οποίο προκύπτει από τις κατεστημένες πολιτικές, από τη διαχειριστική λογική, από τα κατεστημένα Κόμματα και από τις κατεστημένες νοοτροπίες. Οι εργαζόμενοι τόσο στην Αυτοδιοίκηση όσο και γενικότερα στη Δημόσια Διοίκηση έχουν σαφή, συγκεκριμένη διαχρονικά σταθερή θέση σε ό,τι αφορά την οργάνωση, τη λειτουργία, τα επίπεδα και τις αρμοδιότητες, σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις, που υπάρχει μεγάλη ποικιλία και ανατροπή, σε ορισμένους Δήμους πολύ πιο προκλητική απ' ό,τι στον ιδιωτικό τομέα στο χώρο της Αυτοδιοίκησης.
Εμείς έχουμε καθαρή οριοθέτηση. Η εθνική κυβέρνηση, για να το πω σχηματοποιημένα, πρέπει να έχει την ευθύνη γι' αυτό που θεωρούμε εθνικό δρόμο. Από κει και πέρα όλα τα άλλα θα πρέπει να είναι στις αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η πρόκληση όμως δεν είναι στα συνδικάτα, στους εργαζόμενους και στους αγώνες, στο πολιτικοκοινωνικό δυναμικό αυτής της πλευράς και παρέμβασης στην κοινωνία. Είναι στο πολιτικό προσωπικό στην Αυτοδιοίκηση και στο πολιτικό σύστημα. Εάν τολμούν να δημιουργήσουν άλλη δομή φορολογικού συστήματος, να μην μοιράζονται οι πόροι από το κέντρο. Να πηγαίνουν απευθείας στα αυτοδιοικητικά επίπεδα.
Εάν τολμούν να σπάσουν την κάθετη δομή και λειτουργία κρίσιμων τομέων, όπως είναι η υγεία, η παιδεία όπου χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή πελατειακών σχέσεων, εάν τολμούν να προωθήσουν την έννοια της Αυτοδιοίκησης ως μια μορφή κοινωνικής διοίκησης από την πλευρά της Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και ως γνήσιο θεσμό λαϊκής εξουσίας που αφορά άλλο δεσμευτικό πλαίσιο και για τα πολιτικά πρόσωπα που ηγούνται της Αυτοδιοίκησης.
Γενικά και στη Δημόσια Διοίκηση και στην Αυτοδιοίκηση η σύγχυση μεταξύ του πολιτικού ρόλου, της ευθύνης για τον πολιτικό προγραμματισμό και την πολιτική διεύθυνση με την εμπλοκή στο επίπεδο των υπηρεσιών στα ζητήματα της τεχνικής διεκπεραίωσης και υποστήριξης είναι ένα κρίσιμο θέμα το οποίο αναδεικνύει την ορθότητα, αλλά και τη σταθερότητα που πρέπει να επιδείξουμε σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση, τη στρατηγική διεκδίκηση του Δημοσιοϋπαλληλικού Συνδικαλιστικού Κινήματος για τη λειτουργική αυτοτέλεια των υπηρεσιών, το σεβασμό της νομιμότητας και της συνταγματικής νομιμότητας κάθε φορά, αλλά τη δυνατότητα της αυτονομίας του εργαζόμενου στην Αυτοδιοίκηση απέναντι σε πρακτικές που καταστρατηγούν και το ρόλο και τις αρχές και τη νομιμότητα πάρα πολλές φορές και γενικότερα στη Δημόσια Διοίκηση.
Το δεύτερο το οποίο θέλουμε πολύ καθαρά και με σαφήνεια να πούμε είναι ότι ο χώρος της Αυτοδιοίκησης, της διοίκησης στην υπηρεσία του πολίτη στην πρώτη γραμμή, ο χώρος των κοινωνικών υπηρεσιών στην Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί παρά πρέπει να είναι ο πρώτος χώρος κι εκεί υπάρχει ευθύνη και των εκλεγμένων που πρέπει να προστατευθεί ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας γενικότερα της Δημόσιας Διοίκησης απέναντι στη μόδα υποτίθεται της ευελιξίας που ανοίγει συνεχώς ιδιωτικοποιήσεις, διαμορφώνει σχήματα και καταστάσεις που παράγουν προβλήματα και στην επένδυση σταθερά της τεχνογνωσίας στις αυτοδιοικητικές δομές και στο σεβασμό και στη διατήρηση και στην προστασία του εργασιακού status στο δημόσιο, που το εργασιακό status στο δημόσιο δεν είναι κάποιο προνόμιο βεβαιότητας και ασφάλειας.
Ο θεσμός της νομιμότητας δεν είναι μια τεχνική ρύθμιση που αφορά τους εργαζόμενους στη Δημόσια Διοίκηση. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος προχωρούσε μαζί με τη δικαιοσύνη, το θεσμό της μονιμότητας τον προχωρούσε ως πυρήνα της ανεξαρτησίας του δημόσιου λειτουργού για να μπορεί να λειτουργεί η ισονομία απέναντι στον πολίτη, να μπορεί να στηριχτεί η λειτουργική αυτοτέλεια της Δημόσιας Διοίκησης απέναντι στη λογική ότι η διοίκηση είτε στη Αυτοδιοίκηση είτε γενικότερα στο κράτος και στη διοίκηση είναι υποχείριο προσώπων, Κομμάτων ή άλλων καταστάσεων και παθογενειών.
Η χώρα έχει πολλά προβλήματα. Έχει προβλήματα δυνατότητας με την παραγωγική της δομή σε αυτό το περιβάλλον και στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όχι να διατηρήσει και να διασώσει τις εργασιακές σχέσεις, να διατηρήσει ρυθμούς ανάπτυξης, να προστατεύει και να διατηρεί στοιχειώδη κοινωνική συνοχή και σε χρόνια κρίσιμα δημόσια αγαθά ή κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την αξία της εργασίας και της απασχόλησης.
Νομίζω ότι μπροστά σε τέτοια προβλήματα το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα ανάγνωση ούτε από την παράδοσή μας, τη μακροχρόνια πολιτική μας παράδοση με τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις ούτε από τη συνταγματική μας παράδοση, είναι προφανές ότι δεν δίνει τη δυνατότητα στα αυτονόητα να μην συζητάμε και να μην ερίζουμε, αλλά να λειτουργούν και να είναι εγγύηση χωρίς αμφισβήτηση και για τους εργαζόμενους και για τον πολίτη.
Και θέλω, συνάδελφοι και συναδέλφισσες, επειδή ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας εξήντλησε τα ζητήματα τα οποία αφορούν το διεκδικητικό πλαίσιο, να πω ότι συναντιόμαστε και σε μια στιγμή που το θέμα της κοινωνικής ασφάλισης είναι και πάλι στο προσκήνιο.
Τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι κυβερνητικές δυνάμεις άλλων φορέων στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο αυτού που αποτυπώνει με τις δηλώσεις της συνεχώς η αρμόδια Επίτροπος για την εσωτερική αγορά ή ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιχειρούν να κλείσουν τη συζήτηση σε μια λογική. Στη λογική όπου οι αναγκαίες, κατά την άποψή τους, μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να γίνουν με συμμετοχή και κοινωνική συναίνεση των Συνδικάτων. Αλλά οι βασικές θέσεις που διατρέχουν το λόγο τους κι αυτό το πλαίσιο είναι πολύ συγκεκριμένες.
Είναι βασική σύνταξη, όπως κι αν αυτή ονομάζεται, αγγλικού τύπου σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεύτερον, επαγγελματικά ταμεία και τρίτον, ιδιωτική ασφάλιση. Δηλαδή το σύστημα που από τη δεκαετία του ΄80 επιχειρείται με αγωγό την Ευρωπαϊκή Ένωση να εγκαθιδρυθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αρχικής έμπνευσης της Θάτσερ.
Είναι πολιτικές προτάσεις που ανεξάρτητα από το ήπιο ή το σκληρό χαρακτήρα τους στη βαθμιαία υλοποίηση, μετά τις μάχες και τις νίκες του Συνδικαλιστικού Κινήματος, επιχειρούν δήθεν στο ελάχιστο και στο κατώτερο επίπεδο να μεταβάλλουν τη δομή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και στο γύρισμα της δεκαετίας να είναι απελευθερωμένοι οι κοινωνικοί πόροι που σήμερα αξιοποιούνται στην κοινωνική ασφάλιση προς όφελος των χρηματιστηριακών αγορών.
Η αρμόδια Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι χαρακτηριστική στο σημείο αυτό. Λέει ότι στο τέλος θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο όπου το 70% των κεφαλαίων της κοινωνικής ασφάλισης ή του ασφαλιστικού συστήματος να αξιοποιούνται στις χρηματιστηριακές αγορές και το 30% που απομένει να επενδύεται σε συνάλλαγμα ή σε ξένο νόμισμα.
Απέναντι σ' αυτήν την πολιτική, γιατί δεν είναι διαδικαστικό το θέμα της κοινωνικής ασφάλισης ούτε είναι ζήτημα «πινγκ-πονγκ» μεταξύ διαφόρων πολιτικών φορέων, ποιος έχει την ευθύνη για το ένα ή για το άλλο ή αν δόθηκε το 1% από το ΑΕΠ για τη χρηματοδότηση της ασφάλισης, όταν με το νόμο του Ρέππα και τη ρύθμιση για το 1% στην ουσία περιθωριοποιήθηκε το σημείο εγγύησης για την τριμερή χρηματοδότηση και δόθηκε η δυνατότητα σε οποιαδήποτε κυβέρνηση ανάμεσα στη χρηματοδότηση για την κοινωνική ασφάλιση και την άσκηση κοινωνικών πολιτικών να ερίζει επί σύγχυσης στα ζητήματα της χρηματοδότησης.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι σ' αυτή τη βάση. Είναι στη βάση κατά πόσο επί της ουσίας στο πολιτικό πλαίσιο, στη στρατηγική και στο στόχο το Συνδικαλιστικό Κίνημα έχει την εγγύηση ότι εννοούμε διάλογο στην ίδια κατεύθυνση επειδή η απόφασή μας να προασπίσουμε, όπως και με την προηγούμενη κυβέρνηση, έτσι και με την τωρινή, έτσι και με την επόμενη κυβέρνηση, τα ζητήματα των δικαιωμάτων, όχι των εργαζομένων, της ίδιας της κοινωνίας στο μεγάλο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης, που είναι ασφάλεια και ελπίδα ζωής για τον κάθε πολίτη, θα προχωρήσουμε αγωνιστικά, κινηματικά και αυτόνομα, έξω και πέρα από την ομπρέλα οποιασδήποτε κομματικοπολιτικής σκοπιμότητας, συγκυριακής ή άλλης και στο Συνέδριο αυτό και οι εργαζόμενοι στην Αυτοδιοίκηση, μαζί με όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και το μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας.
Αταλάντευτα, αποφασιστικά και σταθερά να δώσουμε τη μάχη για το κορυφαίο θέμα της κοινωνικής ασφάλισης σε έναν συνεχή και διαρκή αγώνα για την αναβάθμιση των μισθών, της εργασιακής θέσης, για την αναβάθμιση των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών προς τον Έλληνα πολίτη, που σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίηση δεν είναι ότι απλά περιορίζονται και συρρικνώνονται τα δικαιώματά του, ακυρώνεται και ανατρέπεται οποιαδήποτε ελπίδα ζωής.
Σ' αυτό το μεγάλο αγώνα σας καλώ σε συστράτευση, ενότητα, με αυτονομία γιατί η αλληλεγγύη, η ενότητα και η αυτονομία η δικιά μας είναι εκείνη τελικά που αποτελεί εγγύηση και για την προστασία και για τη διεύρυνση των δικαιωμάτων μας.